Ooit gehoord van het woord voedingsdeclaraties? Ik las het vandaag in een artikel in Spits dat ging over koken met pakjes en zakjes. Ik vind het een mooi woord, waarvan ik eerlijk gezegd wel even de betekenis op moest zoeken. Eigenlijk is het gewoon een chique woord voor de opsomming van de hoeveelheid energie (uitgedrukt in kilocalorieën en/of kilojoules), eiwitten, koolhydraten en vetten per 100 gram of 100 ml en soms per portie.
Interessanter nog was de mening van foodblogger Karin Luiten over het gemak waarmee wij Nederlanders naar een pakje of zakje grijpen.

Een mooi pleidooi om nu definitief af te stappen van het gebruik van zakjes en pakjes. Want ja, ik weet dat het verlies van smaak van gepasteuriseerd voedsel wordt gecompenseerd met smaakversterkers zoals suiker en zout. En ja, ik weet dat veel pakjes en zakjes volgestopt zitten met zinloze dingen. En ja, de tijdsbesparing valt uiteindelijk wel mee. Maar de meeste indruk maakte dit citaat van Karin Luiten: “Omdat ik zelf zelden pakjes- en zakjesvoedsel eet, weet ik hoe echt lekker eten smaakt.”
En gelijk heeft ze. Ik ben er zelf toch ook allang achter dat gerechten helemaal geen voorgefabriceerde sausjes nodig hebben maar dat je met de juiste (verse) kruiden en de toevoeging van wellicht een beetje kookroom, zure room of crème fraîche al een heel eind komt. En dat een beetje experimenteren met verse producten die je nog hebt liggen ook hele verrassende, smaakvolle combinaties op kan leveren waarbij je de te zoute of te zoete saus helemaal niet mist?
Iemand interesse in de pakjes en zakjes die ik stiekem toch nog in mijn voorraadkast heb staan, ooit gekocht voor het geval dat?