Na een relatieve rustdag op vrijdag, waarbij mijn enige beweging bestond uit wandelen naar de fietsenmaker en boodschappen doen (al met al wel goed voor een uur beweging!), was het zaterdagmorgen weer tijd voor bootcamp. Om 9.30 uur verzamelen in het park, dus vroeg mijn bed uit. De laatste dagen slaap ik weer vrij onrustig, dus heel even ging de gedachte door mijn hoofd om nog even te blijven liggen. Maar nee, er moest gewerkt worden aan mijn gekrenkte ego. De 2 ons moeten er deze week sowieso weer af en dus is het tijd voor actie. Het ontbijt bestond uit avocado, banaan en blauwe bessen. Kan ik prima op sporten! Water en koffie naar binnen en gaan. Omdat er voor zondag een lange duurloop op de planning staat kies ik een les waarbij we niet teveel gaan hardlopen.
Heb je een hele week hard gesport. Gezond gegeten. Niet gesnaaid, gegraaid of gezondigd. Sta je op de weegschaal, hopende op weer een kilo minder, maar dan staat er 77,6kg. En dat betekent 2 ons bonus. Niet afgevallen, maar aangekomen. Ik had die morgen al een voorgevoel. Nergens op gebaseerd, maar ik had helemaal geen haast om op de weegschaal te gaan staan. Tsja, daar sta je dan. Wat meteen door mijn hoofd schiet is dat ik weliswaar in gewicht niets ben afgevallen, maar dat ik wel tevreden terug kan kijken op de afgelopen week. Bovendien voel ik me goed en zit ik lekker in mijn vel. Volgende week zien we verder. Terug naar de dalende lijn die drie weken geleden is ingezet.
Dat deed pijn! Mijn arme, arme benen. Donderdagavond hardloopavond. Dit keer een training over de heide op de Posbank. Iedereen die het gebied kent weet dat je vlakke paadjes daar wel kunt vergeten als je door bos en over hei struint. Niks bleef me deze avond bespaard. Ben ik net weer op adem, wacht de volgende heuvel. Niet piepen, ik wil tenslotte ook ooit over de treden van de Chinese Muur rennen. Dan is dit peanuts. Het zijn een lange 11 kilometer, maar ik hou stand en zorg dat ik de 'pijn' vergeet door te genieten van de heide die goed in bloei staat en de hertjes die we door de hei zien rennen. En achteraf valt het allemaal best weer mee. Ik ben inmiddels wel dusdanig getraind dat ik snel herstel.
Nog 100 dagen tot mijn doel: 15kg minder en het lopen van een marathon in bij voorkeur een persoonlijk record. Vandaag voelt toch een beetje als een mijlpaal. Ik ben nu bijna drie weken onderweg en het gaat nog steeds goed. Ik heb niet het idee dat ik met een afvalrace bezig ben. Snoepen doe ik niet, alcohol drink ik bijna niet. En toch voelt het niet als een opgave of afzien. Dat is bij mij eigenlijk altijd het geval als ik weer wat kilo's kwijt moet. Als de knop eenmaal om is dan is deze ook goed om en gaat het allemaal bijna vanzelf. Gelukkig maar, want als je voor je gevoel iedere dag op een houtje moet bijten dan is het ook geen pretje.
Enigszins vermoeid na de duurloop van de avond daarvoor (eigen schuld, had ik maar meer moeten drinken) stapte ik dinsdag mijn bed uit. Ik hoefde niet te werken, maar moest wel om 9.00 uur in Apeldoorn zijn in verband met een kennismakingsgesprek. Naast het afvallen en trainen voor een marathon ben ik namelijk ook nog op zoek naar een baan. Ik werk wel een gedeelte van de week als freelancer, maar ik heb nog wel wat uren in te vullen. Als er een baan momenteel bij mij past, dan is het de baan wel waarvoor ik op gesprek ben geweest. Ik moet alleen nog anderhalve week geduld hebben om te horen of ik naar ronde twee door mag. Spannend! Als ontbijt nam ik kwark met wat aardbeien, blauwe bessen, frambozen, honing en kokosrasp. Samen met een kop koffie een prima ontbijtje.