Of het heel verstandig is om twee weken voor een marathon nog 30 kilometer te gaan trailen? Geen idee, maar als ik kan kiezen tussen een duurloop op asfalt en lekker uren doorbrengen in het bos, dan is de keus snel gemaakt. En dus stond ik afgelopen zondag om 9.00 uur aan de start van de Viking Outdoor Trailrun in Dieren. Met ongeveer 500 hoogtemeters een nieuw hoogtepunt in mijn prille trailloopbaan.

Op avontuur

Het beloofde bij voorbaat al een heel avontuur te worden door de waarschuwing van de organisatie: wij raden het lopen met een gps-systeem aan. Er zijn helaas mensen die het leuk vinden een route te veranderen, dan wel lintjes weg te halen. En dus had ik de nodige voorbereidingen getroffen en was de route op mijn horloge opgeslagen. Geen overbodige luxe, want door het kleine aantal deelnemers aan deze afstand (ik schat een mannetje/vrouwtje of 40) was de kans groot dat ik veel stukken alleen zou lopen.

Kilometers tikken weg

De eerste kilometers liep ik rustig. Dat was de opdracht die ik mezelf had meegegeven. Het hoefde niet zo hard als een paar weken geleden bij de Hoge Veluwe Loop. Heel blijven en niet compleet kapot over de finish komen. We vertrokken in de regen, maar gelukkig liepen we het eerste stuk in het bos en werd ik niet zo nat. De kilometers tikten weg en binnen vijf kilometer liep ik al helemaal alleen. Het was maximaal genieten. Waarom ooit nog een meter op asfalt lopen?

Lintjes volgen

Het navigeren ging me goed af. Ik had de lintjes steeds goed in de gaten en bij twijfel raadpleegde ik mijn horloge. Maar het was wel uitkijken geblazen, want ondertussen moest ik ook nog voor me blijven kijken. Overal lagen takken, stenen en kuilen op de loer. En ondertussen ook niet vergeten om te blijven eten en drinken. Dat schiet er namelijk vaak bij in en dat merk ik dan in de uren na de race. Ik klap dan helemaal in. Bij trails zijn de drankposten schaars en dus is het zaak om je eigen voorraad mee te hebben. Voor mij betekende dat een liter water, Cliff blocks, Cliff bar en voor de zekerheid nog een gelletje.

Van koers af

Het onvermijdelijke gebeurde uiteindelijk bij een kilometer of 10, 11. Ik liep verkeerd. Helemaal gefocust op het bedwingen van een heuvel en dus geen oog voor een lintje links van mij. Gelukkig gaf mijn horloge al vrij snel aan dat ik van koers af was. Omkeren en goed kijken naar lintjes. Ondertussen zag ik achter mij twee lopers die ik daar niet had verwacht. Zij liepen toch voor mij? Ze waren verkeerd gelopen en daardoor achter mij gekomen. Ze gingen achter mij aan, maar vertrouwden het toch niet helemaal en wilden eigenlijk weer omdraaien. Wat was ik blij dat ik in tegenstelling tot deze lopers wel navigatie had. Het scheelt een hoop onzekerheid!

Twijfel slaat toe

Het was sowieso wel een vreemd stukje parcours, want terwijl ik zwoegend en zwetend de heuvel op ging via een single track, kwamen van boven lopers mij tegemoet. Klopt dit wel? Heb ik geen lintjes gemist? Omdat mijn horloge geen tegengas had gegeven, bleef ik doorlopen. Via een lusje kwam ik uiteindelijk weer terug bij deze heuvel. Ondertussen liepen daar de deelnemers van de 21 kilometer de heuvel op. Met een vragende blik in hun ogen gingen ze voor me aan de kant. Liep er nou iemand fout? Ik kon de mensen geruststellen en daarna snel weer door.

Hoe kan dat?

Opeens hoor ik een stem naast mij. Ik kijk en zie daar Hans. Hoe kan dat? Hij liep toch voor mij? Tsja, daar was iets misgegaan met het volgen van de lintjes; 600 meter bonus! We liepen samen verder, samen met nog een loper. Hans vond het wel prima zo en ging de trail rustig met mij uitlopen. De kilometers tikten verder weg en rond 20 kilometer keken we toch wel uit naar een verfrissingspost. Ik had nog wel een restje water, maar wist niet hoelang ik daar nog mee moest doen. Uiteindelijk was er rond 23 kilometer een post. Tijd voor een plaspauze, het bijvullen van water, een stukje sinaasappel en weer door. Met nog een kleine kilometer te gaan liepen we op een verharde weg. Ik had nog energie genoeg voor een eindsprint en ging! Met nog 100 meter voor de finish sloeg de twijfel toe. Waar moet ik heen? Stilstaan, wachten op Hans en dan zien hoe het pad loopt. Laatste eindsprintje en mooi in 3.26 uur over de finish.

Fris over de finish

Hoewel ik het niet cadeau kreeg en ook zeker zware momenten heb gekend, kwam ik nog relatief fris over de finish! Well done. Het was een supermooie trail, waarin ik mijn grenzen weer heb verlegd. De ruim 500 hoogtemeters vielen me enorm mee en kon ik goed aan. Ik heb niet alles rennend kunnen doen, maar dat maakt bij trails niet uit. Nu, een aantal dagen na de trail, merk ik wel dat ik lichamelijk wel een klap heb gekregen. Pijn in mijn scheenbeen en enkel. Dat betekent geen bootcamp en rustig trainen. Ik weet dat het er allemaal bijhoort als ‘beginnend’ trailer. Je lichaam moet toch wennen aan het terrein en de afstand.

Klaar voor de marathon

Nu ligt mijn focus op de marathon. Over anderhalve week loop ik de Berenloop op Terschelling. Ben ik er klaar voor? Ik denk het. Ik ga vooral genieten van de omgeving en (hoe gek het ook klinkt) de uitputtingsslag. Daarna staan alweer een aantal trails op het programma. Met voor dit jaar nog als ultieme uitdaging de trail rond het Drielandenpunt in Vaals met 1000 hoogtemeters over 21,1 kilometer. Spannend!