Tijd voor een blessureleedupdate: week 7 is aangebroken en de weg omhoog is ingezet. De laatste weken is het met vallen en opstaan gegaan. In plaats van spierpijn door het hardlopen, had ik pijn van de fysiobehandelingen, sportmassages en het wroeten van de osteopaat in mijn lijf. De talloze rek- en yogasessies zijn niet meer op zeven handen te tellen en het zwembad heb ik nog nooit zo vaak in een maand van binnen gezien. Ik weet mezelf dus aardig bezig te houden. 

Ingesteld op meer kilometers

De beslissing om mijn eerste ultra, die voor 2 oktober gepland stond, niet te gaan lopen heeft wel de druk van de ketel gehaald. Het is heel zuur om een doel niet te halen, maar om heel eerlijk te zijn, had ik het toch al vrij snel een plaats gegeven. Het had niet zo mogen zijn. En ik weet niet of de volgende argumenten ‘goedpratertjes’ zijn, maar eigenlijk benauwde het trainingsschema mij. Toen ik besloot om een 115 kilometer te gaan lopen, had ik me ingesteld op het maken van lange afstanden ( = langer dan een marathon). Week na week. Dat daar mijn uitdaging lag. In plaats daarvan ging ik nagenoeg op dezelfde manier trainen als dat ik het afgelopen jaar al had gedaan. Betekende dat dat ik mezelf al die tijd had ‘overtraind’? In principe had ik dus op dat moment best een ultra kunnen gaan lopen. Waar waren al die maanden training dan voor nodig?

Aan het denken gezet

Doordat ik een schema volgde waar een opbouw in zat, kon ik me ook niet spontaan inschrijven voor een trail in heuvel- of bergachtig landschap. Want dat past niet in het schema. Het was echt een continue worsteling. Ik zag mijn ‘teamgenootjes’ met wie ik Continu 2 Ultra deed, wel hun eigen plan trekken en lekker de afstanden lopen die ze wilden lopen. Had ik natuurlijk ook kunnen doen, want niemand dwingt mij om het schema tot op de letter te volgen. Maar ik ben dan weer zo iemand die als ze dan een schema volgt, zich daaraan wil houden, want waarom volg je anders een schema? En tot slot was de 115 kilometer een vlak parcours terwijl ik eigenlijk niets liever doe dan klimmen en dalen. Zoals gezegd, ik weet niet of de punten die ik hierboven benoem zaken zijn die ik mezelf wijsmaak om het goed te praten dat ik mijn doel niet heb gehaald, maar het heeft me wel aan het denken gezet. Wat, of liever gezegd wie, ik wel mis zijn de trailers met wie ik dit traject ben begonnen. Zo fijn om weer nieuwe mensen te leren kennen, ervaringen uit te wisselen en elkaar te supporten. Gelukkig hebben we social media en kan ik hen blijven volgen!

Droom blijft droom?

Die 100-plusser gaat er zeker ooit komen, maar ik weet niet of ik hiervoor alles aan de kant wil zetten. Ik ging het Continu 2 Ultra-traject in met het idee dat je dromen niet altijd dromen moet laten en vooruit moet schuiven. Dat je er soms ook gewoon voor moet gaan. Maar is dit het me waard om datgene wat ik het liefst doe, namelijk hoogtemeters maken en genieten van het heuvel- en berglandschap en de strijd met mezelf aangaan om die heuvel- of bergtrail te ‘overwinnen’, te laten varen?

Leren luisteren naar mijn lijf

Na zes weken blessureleed heb ik iets beter geleerd naar mezelf te luisteren. Ik weet dat ik niet wil lopen met steeds erger wordende pijn. Me iedere kilometer voortslepend, hopend dat het einde bijna in zicht is. Daarom loop ik nu met name 5 kilometers. En daar geniet ik van, want dat gaat goed en na afloop heb ik een tevreden gevoel. Ik loop bijna al mijn loopjes met een interval van 800 meter hardlopen en 200 meter wandelen. Dat geeft mij kilometer na kilometer een goede indicatie van het pijnniveau. Vorig weekend liep ik namelijk een 5 kilometer aan een stuk en hoewel dat prima ging, had ik naderhand toch teveel last. Als ik de blessure wil negeren, dan kan ik maar beter blijven doorlopen, maar als ik de vooruitgang wil meten en tijdig wil kunnen stoppen, zijn de intervals ideaal. Afgelopen zondag liep ik weer 10 kilometer en hoewel het er bij kilometer 4 even op leek dat ik moest stoppen bij de 5, was langzamer lopen de oplossing. Dit geeft een mens hoop. Naderhand wel wat last van de heup (in plaats van de bil), maar niets dat niet snel weer wegtrok.

In de bergen

Inmiddels ben ik op vakantie in Oostenrijk (in de bergen!!) waar ik wandelen combineer met een stukje trailen. Het frustreert me dat ik niet zo veel kan trailen als ik wil, maar dan spreek ik mezelf even ernstig toe en denk terug aan vier tot vijf weken geleden toen wandelen al pijnlijk en vermoeiend was. Zo blij dat ik in het dagelijks leven geen pijn meer heb! De rest komt wel weer. Echt.

 Op de hoogte blijven van mijn hardloopavonturen? Volg mij dan op Instagram of Strava.