In januari schreef ik mij in voor de Koning van Spanje Ultimate (3 dagen, 90 kilometer en ongeveer 2000 D+) met het idee dat deze multi stage de ultieme test zou zijn in mijn trainingsschema op weg naar de 100 kilometer. In mijn trainingsschema stond dat ik rond de tijd dat de Koning van Spanje was, een 50 kilometer kon gaan lopen. Dit was wel even wat anders, maar na me vijf maanden redelijk koest te hebben gehouden, had ik dit nodig. Uit die comfortzone, grenzen verleggen, een goede prikkel om te kijken waar ik sta.

Best zenuwachtig

Een vakantiepark in Euverem (bij Gulpen) is de uitvalsbasis voor dit weekend. Heerlijk plekje met uitzicht op de heuvels. Goed voor de mentale voorbereiding zullen we maar zeggen. We eten op vrijdagavond rond 18.30 uur ons bakje lasagne. De wedstrijd start om 21.00 uur, maar ik merk dat ik vanaf het moment dat we eten onrustig begin te worden. Wat duurt het lang tot we kunnen vertrekken! Aan de andere kant is het een goede oefening voor de race in juli. De start is dan om 00.01 uur en dat is nog veel langer wachten. Om 20.00 uur is ons geduld op en stappen we in de auto om onze startnummers op te halen. De tijd tot de start ben ik niet de gezelligste. Ik ben best wel een beetje (erg) zenuwachtig. Het is niet niks om in drie dagen zo veel kilometers en hoogtemeters te maken. Maar laten we het stap voor stap aanpakken: first things first. Deze avond is het de nighttrail van 15,5 kilometer en 466 D+. Ik start redelijk achterin het veld aangezien ik niet de snelste ben.

Het eerste deel lopen we nog in het licht, dus genoeg tijd om nog van de omgeving te genieten. Het eerste stuk ken ik nog van de Dutch Mountain Trail, al liepen we toen de route andersom. Het lopen gaat goed, de benen voelen uitgerust aan en ik moet af en toe op de rem gaan staan om niet te hard te gaan. Het weekend is nog lang! Her en der knoop ik een praatje aan met mensen. Voor bepaalde lopers was het hun eerste kennismaking met hoogtemeters, de ander had zelfs nog nooit getraild. Omdat ik me van mezelf koest moest houden, heb ik heuvelop veelal gewandeld, maar ben ik wel het powerwalken gaan oefenen. Ik heb bij eerdere trails gemerkt dat ik bij het wandelen terrein verlies. Tijd om te oefenen met wat steviger doorwandelen. De kilometers tikken weg en het parcours gaat me goed af. Tevreden finish ik. Wat voelde deze nighttrail goed en wat had ik me druk gemaakt om niets. Iets na middernacht lig ik in bed. In minder dan 7 uur gaat de wekker alweer!

Die heuvel lijkt wel hoger

Na een goede nachtrust ben ik klaar voor de ultieme afstand, de 44 kilometer. Het belooft een warme en zware dag te worden met de nodige hoogtemeters. Ik heb mijn stokken meegenomen en meer dan genoeg water. Met verbazing zie ik dat er verschillende mensen zijn die nauwelijks water mee hebben. Er zijn weliswaar drankposten op de 12 en 32 kilometer, maar het is warm en het parcours is zwaar. Ik ben blij met mijn volledige bepakking, oftewel een camelbag, een los flesje water en een flesje met Tailwind. Achterin heb ik nog een flesje met Maurten. Ik verwacht er 7 uur over te doen en wil niet zonder eten of drinken komen te zitten. De eerste honderden meters zijn gelijk aan de nighttrail. Wie heeft de eerste heuvel sinds gisteravond langer gemaakt? Zo soepel als ik vrijdag naar boven liep, zo moeizaam ging het deze dag. Ik had echt tijd nodig om soepel te worden en een beetje in mijn ritme te komen. In het begin had ik het dan ook best lastig. Al die mensen die je voorbij snellen! Ik liep op met een klein groepje trailers, we kletsten even en de kilometers tikten weg tot de eerste verzorgingspost. Even snel water bijgevuld, wat zoute koekjes gepakt en door. Ik liep veel alleen, wat nooit erg is, want dan voelt het alsof ik de enige ben in de natuur.

Her en der haal ik wat mensen in. Opeens komt een loper van de 80 kilometer mij voorbij en complimenteert mij met mijn krachtige loopstijl. In vergelijking met de lopers die hij tot dusver had ingehaald, liep ik er goed bij. Voordat ik dank je kon zeggen was de loper al uit het zicht verdwenen. Bij wijze van spreken dan. Hij sprintte de heuvels op terwijl ik weer aan de wandel ging. Maar zijn woorden gaven me wel een boost! Wat was ik trouwens blij met mijn stokken. De heuvels waren niet dusdanig dat je stokken nodig had, maar het zorgde er wel voor dat ik meer ontspannen kon lopen. Waar mensen die ik voorbij liep het zwaar hadden en lastig heuvelop kwamen, kon ik dankzij mijn stokken bij ze weglopen. Voor mezelf had ik de race in stukjes opgedeeld. Na de verzorgingspost op weg naar de halve, daarna het 25 kilometer punt en dan was er bij 30 kilometer de verzorgingspost. Dat werd uiteindelijk pas bij 32 kilometer, maar des te dichter was ik al bij de finish. Ik wilde mijn flesje Maurten bijvullen, want vanaf het halve marathonpunt kreeg ik een rammelende maag. Hoe dan? Kostte de inspanning zo veel energie? Al het eten leek wel in een zwart gat te verdwijnen. Full focus ging ik bij het verzorgingspunt mijn flesje vullen en hoorde mijn naam. Daar zat Hans op de grond. Hij was gestopt. Dit blijft een raar moment. We lopen niet samen gedurende een race, maar het voelt toch niet helemaal oké om iemand achter te laten. Hij was bij de verzorgingspost in goede handen, niet gewond of wat dan ook, dus dan toch zelf door.

Het was nog ongeveer 11 kilometer. Ook in deze laatste kilometers bleef het wandelen heuvelop en rennen waar mogelijk. Als ik dergelijke afstanden loop heb ik vaak wel smoezen klaar om niet te hoeven rennen. Oh, nog even een plasje doen, even wandelen tot die boom, wacht, een foto maken. Dit keer had ik het eigenlijk niet. En dat is een goed teken! Alle trainingsuren betalen zich uit. Binnen de 6,5 uur was ik binnen. Daarna terug naar het huisje om kort daarna terug te gaan voor de pasta party. Goed verzorgd en met een meer dan volle maag weer naar ons huisje om uit te rusten. Het lijf voelt wat stijf en stram, maar we zullen morgen het effect merken van de gemaakte kilometers en hoogtemeters van de afgelopen twee dagen. Na het kijken van een deel van de finale van het Songfestival is het tijd om te slapen. De wekker gaat weer om 7.00 uur. Hopelijk slaap ik deze nacht net zo goed als de eerste nacht!

Ga ik het halen?

Dag 3! Goede nachtrust gehad en de benen voelen prima aan. Het belooft vandaag warm te worden, dus daar kijk ik wel een beetje tegenop. Aan de andere kant, de dag daarvoor had ik ook weinig last van de warmte terwijl andere lopers daar wel over ‘klaagden’. Ik ben goed zenuwachtig! Kan ik dit wel? Voor de start tref ik een aantal lopers van mijn loopgroep en het is fijn om even afleiding te hebben. De Ultimate-lopers worden nog genoemd en er blijken nog maar 10 van de 18 vrouwen over te zijn. Dat betekent top 10-notering als ik de race uitloop! Hoe vaak kan ik dat nou zeggen? Achteraf zie ik in de uitslagen dat er toch wel meer dan die tien vrouwen zijn gefinisht, maar ik ben wel nummer 10. Trots op! Het startschot klinkt en gewapend met mijn stokken begin ik aan de laatste etappe. Weinig lopers met stokken. Degene die wel stokken hebben, zijn over het algemeen de Ultimate-lopers. Ik start rustig en ben blij dat we deze dag niet linksaf heuvelop gaan, maar rechtsaf waarbij de hoogtemeters nog even op zich laten wachten. Om de aandacht een beetje af te leiden van het lijf dat nog een beetje op gang moet komen, begin ik met ieder Ultimate-loper een praatje. Het lopen gaat boven verwachting goed.

Richting de eerste verzorgingspost loop ik op met een paar andere Ultimate-lopers. Het parcours is vanwege een mountainbikewedstrijd iets gewijzigd ten opzichte van de GPX die ik op mijn horloge heb staan, dus geen idee of de eerste verzorgingspost ook rond de 11,5 kilometer zal zijn. Ik heb geen enkel idee op welke afstand ik me moet instellen en probeer daarom niet te hard te lopen. De eerste verzorgingspost is inderdaad gewoon rond de 12 kilometer. Ik besluit hier door te lopen. Vanwege de warmte heb ik meer dan genoeg vocht meegenomen en hoef ik nog niets bij te vullen. Ik loop de volgende kilometers grotendeels alleen, maar het gaat nog steeds goed. Ergens voor de 20 kilometer zie ik een bekend shirt en haal ik Frank in van mijn loopgroep. Ik wandel even met hem mee, maar hij geeft aan dat hij gaat uitstappen en dus ren ik door. De volgende verzorgingspost komt kilometers eerder dan ik dacht. Mooie opsteker! Ik pak hier wel even mijn rust en neem wat cola.

Een blik op mijn horloge leert dat het nog maar 7,7 kilometer tot de finish is. Wat? Zo weinig nog? Samen met Roland, ook van mijn loopgroep, begin ik aan het laatste stuk. We kletsen er op los en de kilometers tikken weg. We wandelen waar nodig, rennen waar het kan. Met nog een paar kilometer te gaan, loop ik over dezelfde weg als een dag daarvoor. Alleen mag ik nu nog een lus maken in plaats van linksaf de weg volgend. Bij de laatste afdaling ga ik voor de eindsprint en samen met Roland kom ik over de finish in een tijd net boven de 4 uur. Prima prestatie voor een 30 kilometer met hoogtemeters. Ik heb het gewoon gedaan! Zie je wel dat ik het kan! Het is me echt 100% meegevallen en het was zo leuk om te doen! Dat multi stages leuk zijn, dat wist ik al en die ga ik in de toekomst zeker vaker doen, maar eerst op naar het heuvelachtige Engeland om binnen 23 uur de 100 kilometer met 3200 D+ te voltooien.

Op de hoogte blijven van mijn hardloopavonturen? Volg mij dan op Instagram of Strava.