Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: geen Cape Wrath voor mij dit jaar. Ik heb besloten mijn inschrijving een jaar door te schuiven. Er zijn te veel factoren die ervoor hebben gezorgd dat ik er gewoon niet klaar voor ben. En een DNF bij deze 8-daagse trail in Schotland wil je niet, daarvoor is het evenement te speciaal.

In augustus 2022 heb ik me heel enthousiast ingeschreven voor de Cape Wrath Explorer. Gedurende 8 dagen in totaal 230 kilometer trailen door het Schotse landschap. Gedurende deze trip slaap je in tenten. Voordat je 's ochtends aan de volgende etappe begint moet je al je spullen (tent regelt de organisatie) inpakken die vervolgens naar het volgende punt worden gebracht. Je mocht maximaal 20 kilo meenemen en alles moet passen in een drybag. Ik had er ontzettend veel zin in en na mijn meer dan geslaagde voorbereiding voor de 100 kilometer was ik vol vertrouwen dat dit voorbereidingstraject ook weer goed zou verlopen. Natuurlijk is acht dagen lopen andere koek dan 100 kilometer op een dag en was met name het overnachten in de natuur een uitdaging, maar wel haalbaar. Welke factoren hebben er dan voor gezorgd dat ik mijn inschrijving doorschuif?

Trainingen

Mijn plan was om voor Cape Wrath hetzelfde trainingsschema aan te houden als voor de 100 kilometer. Daar zaten sowieso al weekenden in dat je op beide dagen liep en daarnaast waren er door de week ook nog verschillende trainingen. Aangevuld met krachttraining en yoga zou dat zorgen voor een goede basis. Ergens halverwege het traject heb ik het trainingsschema genegeerd en me ingeschreven voor trails die eigenlijk helemaal niet in het trainingsschema pasten. Trails in België met enorm veel hoogtemeters (meer dan in Schotland) bijvoorbeeld waarvan je een aantal dagen moest herstellen en dus niet kon trainen. Ik ben ergens een beetje overmoedig geraakt en dacht dat ik alles aan kon. Dit is een hele wijze les voor de volgende keer. Ik ben nog lang niet op het niveau dat ik alles kan doen wat ik wil (qua afstand, hoogtemeters etc.) en ik moet echt nog verstandig met mijn lijf omgaan. En dus keuzes maken. Om nog even positief af te sluiten; met gemiddeld vier trainingen per week, zowel interval als duurloop, heb ik echt niet lopen verzaken en heb ik echt wel weer stappen gezet! Ik ben sneller geworden op het asfalt en als ik prestaties vergelijk op de trails met vorig jaar, dan is ook daar een duidelijke progressie te zien. En dat geeft een goed gevoel.

Lijf

Toen ik de 100 kilometer liep, was ik wat kilo's kwijtgeraakt en had ik mijzelf gezworen niet meer boven de 70 kilo te komen. Guess what, daar zit ik ver overheen en het is me niet gelukt (heb er ook niet echt werk van gemaakt) om dit weer op de rit te krijgen. Het voelt als falen en het blijft tussen mijn oren zitten dat die extra kilo's me in de weg zitten en dat ik daardoor niet sneller loop, minder energie heb etc. Daarnaast heb ik dit jaar voor de tweede keer corona gehad en hoewel ik er redelijk fluitend doorheen leek te komen, merk ik op verschillende fronten nog wel de naweeën.

Werk-privébalans

In de essentiële fase van de voorbereiding heb ik me te veel gestort op werk. Te lang is mijn energie naar het werk gegaan en heb ik dat niet aangekaart. In het begin dacht ik alles nog prima te kunnen combineren, maar gaandeweg merk je dat het niet zo werkt. Zowel qua werk als privé liep ik maandenlang achter de feiten aan. Dat geeft onrust, onvrede, verspilling van energie en zo raak je een beetje in een neerwaartse spiraal.

Voorbereidingsstress

De laatste factor was de voorbereiding. Er moesten zo veel spullen nog worden aangeschaft en ik wilde ook nog oefenen met slapen op een matje en met een nieuwe slaapzak. Door de werkstress en alle andere factoren schoof ik alle voorbereidingen steeds voor me uit. Met als gevolg dat ik het op een gegeven moment niet meer kon overzien. De lol ging er steeds meer af, op alle fronten lukte het niet en ik wist niet hoe ik het gedaan moest krijgen. Wat een supermooie mijlpaal in mijn trailrunleven moest worden werd steeds meer een nachtmerrie met slapeloze nachten tot gevolg. En dat kan niet de bedoeling zijn. Nadat ik de beslissing had genomen is het nog wel een aantal keer door mijn hoofd gegaan: ach, ga gewoon, dat lukt best en het komt echt allemaal wel goed. Maar ik weet ook dat ik niet voor niets zo’n beslissing neem. Ik durf een uitdaging best aan, maar weet inmiddels ook wel waarom ik iets echt niet moet doen.

En nu… nu ga ik gewoon samen met Hans alsnog naar Schotland. We hebben inmiddels plan B uitgestippeld en gaan naar twee nationale parken om te rennen of te wandelen. En op de dagen dat we dit niet willen, gaan we gewoon lekker toeristje spelen. En ondertussen heb ik even alle socialmediakanalen van Cape Wrath ontvolgd tot de editie van 2023 voorbij is. Ik ga nieuwe energie in Schotland opdoen, leren van dit jaar en werken naar een onvergetelijke Cape Wrath 2024.

Op de hoogte blijven van mijn hardloopavonturen? Volg mij dan op Instagram of Strava.