70% van de mensen is binnen 12 weken van de klachten af. En heb je eigenlijk al nagedacht over de haalbaarheid van je doelen dit jaar? Ik lig op mijn buik op de behandeltafel van de fysio terwijl hij allemaal dingen zegt die ik niet wil horen. De tranen schieten in mijn ogen en het liefst wil ik heel hard huilen.Inmiddels ben ik ruim vijf weken onderweg met mijn beknelde zenuw en leef bij de dag. Ik steek mijn kop in het zand als het gaat om vooruitkijken. Morgen wordt het beter. Morgen wordt de pijn minder. Morgen is weer een stap dichter bij het maken van nieuwe hardloopavonturen.

Wat is er aan de hand

Toen ik op zondag 7 januari vlak voordat ik ging hardlopen nog even snel de verlichting uit de kerstboom haalde, kon ik niet vermoeden wat de gevolgen zouden zijn van deze beweging. Het schoot in mijn rug. En dat gebeurt wel vaker en zorgt een paar dagen voor wat ongemak, maar daar is prima mee te leven. Ik ging een rondje hardlopen in het bos en toen ik in de auto stapte, merkte ik dat het remmen, gas geven en de koppeling indrukken bijna onmogelijk was door pijn vanuit mijn rug. Ik vond een manier om toch thuis te komen (iedere keer als de voet van het pedaal moest, schoof ik mijn hand onder mijn bovenbeen en verplaatste het been). De twee dagen hierna had ik vooral lage rugpijn. Daarna begon opeens mijn linker onderbeen pijn te doen. Uitstralingspijn/zenuwpijn.

Pijn lijden

Maandagochtend had ik al de huisarts gebeld om te kijken wat ik het beste aan pijnstilling kon nemen. Wie kon toen vermoeden dat ik grootverbruiker zou worden van ibuprofen en paracetamol! Ik heb nog nooit in mijn leven zo veel geslikt. De eerste dagen was ik nergens. Ik liep de hele dag in mijn pyjama rond, ging (staand) werken ter afleiding en worstelde me door de dagen. Ik kon niet zitten, ik kon alleen op mijn buik slapen en overdag alleen plat op mijn rug op de bank liggen (en vooral niet bewegen!) en werd ’s nachts meerdere keren wakker van de pijn. Ik maakte rondjes door de huiskamer, wachtend tot de pijn zou afzakken. Ik probeerde dan verder te slapen op de bank omdat die harder was dan mijn matras en wellicht zou dat helpen. Iedere dag dacht ik: vandaag wordt het beter. Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan om te kijken of ik extra pijnstilling kon krijgen. Dat kreeg ik, maar Tramadol doet niet zo heel veel tegen zenuwpijn. Een volgende optie was morfine, maar los van het feit dat ze dat liever niet gaven, zag ik dat niet zo zitten. Dan maar pijn lijden. Ik begon er aan te wennen.

Dokter Google

Kun je je voorstellen dat je niet kunt zitten? Dat je liggend en staand door het leven gaat? En dat de koek op is na een paar kilometer wandelen? Dat je je eigen veters niet kunt strikken en iemand je moet helpen met het aandoen van je sokken? Dat je je maaltijden staand moet eten? Dat als je iets laat vallen dat je dat maar op de grond laat liggen omdat het een te grote opgave én te pijnlijk is om op te rapen. Van dokter Google had ik begrepen dat in beweging blijven belangrijk is en had ik wat oefeningen gevonden die ik zou kunnen doen. Zou kunnen doen… want het was voor mij niet haalbaar. Het deed gewoon pijn! En dat was niet goed. Ik deed wat ik kon qua oefeningen en probeerde er maar het beste van te maken. Om toch nog ergens te komen pakte ik (al dan niet samen met Hans) regelmatig de bus naar de stad om daar dan even een boodschapje te doen, koffie te halen en dan met de bus weer terug. Je moet wat als je niets steeds hetzelfde rondje rond het huis wil maken.

Het gemis komt

Ik zit nu in week 5 en inmiddels streep ik steeds meer weg in mijn agenda. Een trailweekend eind januari in Limburg was al geskipt. Begin maart een weekendje Terschelling om een 50 km te lopen? Ik mag al blij zijn als ik tegen die tijd de reis zou kunnen maken, laat staan dat ik mee kan doen aan het evenement (ook al zou het de kortste afstand zijn). Geannuleerd. Iedereen weet hoe belangrijk hardlopen/sporten is in mijn leven, maar het gekke is dat ik het hardlopen de afgelopen weken niet heb gemist. Dat gevoel begint nu pas te komen. Nu de kracht in mijn linkerbeen weer terug is, nu mijn bilspier minder pijnlijk is, nu ik weer wat beweeglijker ben en ’s nachts weer voorzichtig in wat andere houdingen kan slapen dan op mijn buik. Nu ik heel langzaam pijnstilling aan het afbouwen ben. Ik begin nu het sporten te missen. Maar ik heb nog geen opties omdat ik het allemaal nog niet mag of kan. Wandelen is vooralsnog mijn enige uitlaatklep.

Dry needling

De fysio bij wie ik op de bank lag en mij allemaal dingen vertelde die ik niet wil horen, kon mij niet helpen. Blijven bewegen was wat ik meekreeg. Ondertussen was ik met dry needling begonnen. Baat het niet… En ik heb wel het idee dat het helpt want het gaat sindsdien iedere week een beetje beter. De heftige pijn van de beginweken schuift steeds meer naar de achtergrond, maar het blijft pittig. Af en toe vloeien er tranen en verlang ik naar de eenvoudige dingen. Zoals tegen Hans aan kunnen kruipen in bed zonder dat het pijn doet. Lezen in bed, uitslapen, samen uit eten gaan, mijn vrijwilligerswerk doen en natuurlijk weer hardloopherinneringen maken. Bij mensen op bezoek gaan, naar de bioscoop, een museum bezoeken. Ik heb echt moeite om me voor te stellen hoe ik ooit een werkdag lang op een bureaustoel kon zitten. Of urenlang in de auto op weg naar een trail of vakantie.

Het is zwaar

Het is zwaar. Maar ik probeer hier maar zo veel mogelijk het positieve uit te halen. Zoals? Ik zet dagelijks 10.000 tot 14.000 stappen. Wat ik normaal (buiten het hardlopen) nooit red. Hoe erg afzien is een ultratrail nog als ik weet dat ik pijn in deze mate dag na dag kan ‘overleven’. En hoe fijn is het dat ik gewoon mijn werk kan blijven doen, ook al is dat letterlijk verdeeld over 7 dagen per week, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Als ik deze afleiding niet had gehad, dan was het nog een stuk zwaarder geweest. Als je bijna de hele dag aan huis bent gekluisterd dan heb je na een aantal weken ook wel genoeg van televisie kijken, boeken lezen, spelletjes op je telefoon doen, social media, podcasts luisteren etc.

Blijf hopen

Wanneer ik weer een blog kan schrijven over mijn trainingen, loopjes ect? Ik weet het niet, maar ik heb goede hoop dat het geen zeven weken meer gaat duren. Als ik na vier weken al zo veel vooruitgang boek dan kan het toch niet zijn dat dit nog zeven weken blijft dooretteren? Of houd ik nou mezelf voor de gek?

Op de hoogte blijven van mijn hardloopavonturen? Volg mij dan op Instagram of Strava.