Had iemand mij van tevoren kunnen vertellen dat het herstellen van een ultra het moeilijkste onderdeel is van het hele traject? Pfff! Het is nu een maand geleden dat ik na een dagje avontuur in het Lake District een vinkje kon zetten achter ‘100 kilometer’. De eerste week na de ultra leefde ik nog volledig op adrenaline. Een heerlijk gevoel. Ik voelde me onaantastbaar. Niet moe, geen spierpijn, niets. Maar toen …

Ik heb het welgeteld zes dagen volgehouden om niet te ‘sporten’. Toen lag ik alweer in het zwembad om 1.500 meter te zwemmen. Het was heerlijk om weer in beweging te zijn, maar het leek wel alsof ik niet vooruit kwam. Toen ik na 60 banen afklokte was ik nagenoeg niet (veel) langzamer dan normaal. Wel een teken dat ik nog wat herstel nodig had. Twee dagen later hield ik het echt niet meer uit en trok ik mijn hardloopschoenen aan. Het plan was maximaal 5 kilometer. De eerste honderden meters waren fantastisch. Ik voelde me onoverwinnelijk en wilde het liefst weer een ultra gaan lopen. Dit gevoel was na een paar kilometer wel verdwenen en langzaam kickte de vermoeidheid in. Na 5 kilometer stond ik met trillende beentjes weer thuis. Had ik gewoon trek? Of waren mijn spieren nog niet hersteld?

Waar is mijn hardloopmojo?

Pas vijf dagen later trok ik mijn hardloopschoenen weer aan. Ondertussen had ik nog wel een keer gezwommen, maar bleef het hardlopen een beetje uitstellen. Waar was mijn hardloopmojo gebleven? Ik had verder niets te klagen over hoe het ging, maar was alleen niet zo gemotiveerd. In de tijd tussen de twee loopjes had ik ook lopen googelen op het herstel na een ultra. Hoe lang duurt het herstel? Ik had het trainingsschema uit het boek ‘Running my first ultra’ van Krissy Moehl gevolgd (heel tevreden mee, alleen volg ik een volgende keer niet het schema vanaf het begin (= 6 maanden), maar pak ik de laatste 3 maanden) en in dat boek staat ook heel veel andere informatie. Onder meer over het herstel na de ultra. Daar staat tussen de 7 en 10 dagen. En dat de tweede week na een ultra zwaarder is dan de eerste. Verder het internet afspeurend kwam ik nog een bericht tegen dat je wel een maand moet uittrekken om weer op te bouwen en op niveau te komen.

PR lopen op de 5 kilometer

De tweede week na de ultra raakte de adrenaline langzaam uitgewerkt en had ik de grootste moeite om in beweging te komen. Ik was zoekende, voelde me doelloos en onzeker. Het liefst had ik een trainingsschema gevolgd voor ‘het herstel na een ultra’. Nu moest ik het zelf maar uitvogelen. Wat is verstandig? Ik zie regelmatig op Strava dat mensen een aantal weken na het lopen van een ultra ‘opeens’ met een blessure te maken krijgen. Dat wil ik voorkomen! Dus, rem erop en rustig opbouwen. Ondertussen ben ik internet alweer aan het afstruinen naar allerlei loopjes. Inschrijven doe ik nog niet, eerst maar eens zien hoe ik me tegen die tijd voel. Wel staan er diverse loopjes met potlood genoteerd in de agenda. Ben ik tegen die tijd voldoende hersteld én zijn er nog kaarten, dan kan ik dan altijd nog beslissen. Om te voorkomen dat het een beetje een klaagzang wordt over hoe moeilijk het herstel is, even een paar pluspunten: minder lange afstanden hoeven trainen maakt het wel mogelijk om weer eens Klompenpaden te gaan doen. Of om een PR te lopen op een 5 kilometer. Oké, dit laatste was ongepland, maar tijdens een training van mijn loopgroep liet ik me tijdens een spel (rondjes lopen waarbij ieder rondje de twee langzaamste lopers afvielen) zo ‘meeslepen’ dat ik na afloop mijn PR op de 5 kilometer had aangescherpt naar 23.58. Inmiddels is het een maand later en gaat de opbouw nog steeds goed. Wel merk ik dat ik stijver ben dan voor de ultra en ook sneller de naweeën voel van een training. En dan met name na een lange duurloop. Het herstel is dus nog in volle gang.

Nog een 100 kilometer of multi stage

Ondertussen krijg ik regelmatig de vraag of ik al een volgend doel heb. Of ik weer een 100 wil gaan lopen. Of zelfs een nog langere afstand. In mijn vorige blog vertelde ik al dat ik van tevoren dacht dat de 100 kilometer wel eens een eenmalige uitdaging kon zijn, maar dat ik er na het lopen van de Lakeland Ultra nog niet klaar mee was. Dat gevoel heb ik nog steeds. Wat ik in ieder geval (voorlopig) af kan strepen is dat ik een 100 mijl wil gaan lopen. Daar ben ik nog niet aan toe. En of dat moment ooit komt is nog maar de vraag. Er ligt nog voldoende uitdaging bij de 100 kilometer. Plus, de ene 100 kilometer is de andere ook niet. Ik heb ook wel heel veel zin in een multi stage race, maar zoek dan wel een ‘instap race’. Ik zie mezelf nog niet 7 of 8 dagen een race lopen met veel hoogtemeters en lange afstanden. Ooit wel, maar ook daar moet ik in groeien. Het kan ook maar zo zijn dat het doel voor 2023 in de bergen plaatsvindt. En dat het dan niet per se een 100 kilometer hoeft te zijn, maar dat het ook een 80 kilometer kan zijn met enorm veel hoogtemeters. Kortom, ik weet het echt nog niet.

 Op de hoogte blijven van mijn hardloopavonturen? Volg mij dan op Instagram of Strava.