Soms gebeuren er dingen in je leven die een challenge om in 120 dagen een marathon te lopen met 15 kilogram minder gewicht even geheel onbelangrijk maken. Die je overpeinzingen over 2 ons aankomen even in een heel ander licht zetten. Als je het nieuws krijgt dat iemand uit je omgeving met een hersenbloeding is opgenomen in het ziekenhuis, dan staat alles heel even stil. Heel even maar, want de rest van de wereld draait tenslotte door en ook ik ga door met mijn dagelijkse beslommeringen. Maar het maakt wel indruk en het blijft in je achterhoofd de hele tijd spelen. Het doet je weer eens beseffen wat belangrijk is in het leven en wat niet. Dat je niet altijd de regie hebt over je eigen leven.
Zondag 7.00 uur. De wekker gaat. Je moet er wat voor over hebben om je doelen na te jagen. Opstaan, pannenkoeken bakken, drinken, spullen pakken en gaan. Vandaag 20 kilometer hardlopen op de planning. De bedoeling is om de eerste 6,5 kilometer alleen te gaan lopen door het Sonsbeekpark en dan aan te sluiten bij mijn medelopers van de loopgroep. Na de bootcamp is het even afwachten hoe mijn benen gaan functioneren. Spierpijn is aanwezig, maar het lopen gaat goed en pijnloos. Ik heb niet het makkelijkste terrein uitgezocht (bos!), maar des te groter de prestatie. Voor ik het weet heb ik 20 kilometer in de benen en mag ik van de rest van de zondag gaan genieten. I dit it! Weer een stap dichter bij de marathon.
Na een relatieve rustdag op vrijdag, waarbij mijn enige beweging bestond uit wandelen naar de fietsenmaker en boodschappen doen (al met al wel goed voor een uur beweging!), was het zaterdagmorgen weer tijd voor bootcamp. Om 9.30 uur verzamelen in het park, dus vroeg mijn bed uit. De laatste dagen slaap ik weer vrij onrustig, dus heel even ging de gedachte door mijn hoofd om nog even te blijven liggen. Maar nee, er moest gewerkt worden aan mijn gekrenkte ego. De 2 ons moeten er deze week sowieso weer af en dus is het tijd voor actie. Het ontbijt bestond uit avocado, banaan en blauwe bessen. Kan ik prima op sporten! Water en koffie naar binnen en gaan. Omdat er voor zondag een lange duurloop op de planning staat kies ik een les waarbij we niet teveel gaan hardlopen.
Heb je een hele week hard gesport. Gezond gegeten. Niet gesnaaid, gegraaid of gezondigd. Sta je op de weegschaal, hopende op weer een kilo minder, maar dan staat er 77,6kg. En dat betekent 2 ons bonus. Niet afgevallen, maar aangekomen. Ik had die morgen al een voorgevoel. Nergens op gebaseerd, maar ik had helemaal geen haast om op de weegschaal te gaan staan. Tsja, daar sta je dan. Wat meteen door mijn hoofd schiet is dat ik weliswaar in gewicht niets ben afgevallen, maar dat ik wel tevreden terug kan kijken op de afgelopen week. Bovendien voel ik me goed en zit ik lekker in mijn vel. Volgende week zien we verder. Terug naar de dalende lijn die drie weken geleden is ingezet.
Dat deed pijn! Mijn arme, arme benen. Donderdagavond hardloopavond. Dit keer een training over de heide op de Posbank. Iedereen die het gebied kent weet dat je vlakke paadjes daar wel kunt vergeten als je door bos en over hei struint. Niks bleef me deze avond bespaard. Ben ik net weer op adem, wacht de volgende heuvel. Niet piepen, ik wil tenslotte ook ooit over de treden van de Chinese Muur rennen. Dan is dit peanuts. Het zijn een lange 11 kilometer, maar ik hou stand en zorg dat ik de 'pijn' vergeet door te genieten van de heide die goed in bloei staat en de hertjes die we door de hei zien rennen. En achteraf valt het allemaal best weer mee. Ik ben inmiddels wel dusdanig getraind dat ik snel herstel.