2022 is begonnen. En dat betekent, op de dag dat ik dit schrijf, dat er nog 187 dagen te gaan zijn tot mijn 100 kilometer. En hoewel ik heel veel zin in dit avontuur heb, ben ik er ook wel een beetje bang voor. Zo veel eerste keren: een eerste keer 100 kilometer, de eerste keer starten om 00.01 uur en de zon (hopelijk) tegemoet lopen, de eerste keer 3.200 hoogtemeters bedwingen, de eerste keer (maximaal) 23 uur onderweg zijn.
De titel die ik voor mijn vorige blog gebruikte, had ik er nu zo weer boven kunnen zetten: Ik was er zo niet klaar voor. Alleen dit keer had het niets te maken met het feit dat de afstand te lang was. Nee, nu ging het om een tempoloop. Ik moest en zou Sonsbeek parkrun (5 kilometer) binnen een half uur lopen. Week na week had ik een smoes klaar: moet meehelpen als vrijwilliger, herstel nog van een blessure, ga een lange afstand trainen en dit past niet. Afgelopen zaterdag stond ik dan toch eindelijk aan de start. En guess what … ik had mezelf ernstig onderschat.
Een marathon(afstand) lopen voor het einde van het jaar. Dat was het doel dat ik mezelf had gesteld nadat ik (nagenoeg) hersteld was van mijn blessure. Hiermee liep ik iets vooruit op de ‘berekening’ die mijn fysiotherapeut had gemaakt. Opbouwtechnisch zou januari de maand zijn, maar als ik iets in mijn hoofd heb … Op 11 december stond ik aan de start van de RFR Dwingelderveld voor een 43 kilometer. Mijn conclusie achteraf: ik was er zo niet klaar voor!
Wat in 2021 niet lukte, hoop ik in 2022 alsnog van mijn wishlist af te kunnen vinken; een 100 kilometer. Het is vandaag nog precies 212 dagen tot de Lakeland Trails Ultra. De trail die al twee jaar in de agenda stond, maar die in 2020 werd geannuleerd door de organisatie en in 2021 door ons vanwege de onzekere situatie. Stond ik voor die jaren nog ingeschreven voor de 55 kilometer, voor editie 2022 sta ik op de startlijst van de 100 kilometer.
Voor iemand die al bij het minste of geringste tegen het plafond zit, is hardlopen in een donker bos een no go. Dacht ik. Wist ik. De vroege start december vorig jaar voor mijn zelfgeorganiseerde ultra was de bevestiging. Overal hoorde ik geluiden, zag ik ‘iets’ bewegen. Wat was ik blij toen de zon opkwam! En toch ben ik de afgelopen maanden de confrontatie met mezelf aangegaan, wetende dat ergens volgens jaar een trail waar ik aan meedoe in het donker start.
