Trainen met de loopgroep, kassadiensten bij het filmhuis, het opstarten van Sonsbeek parkrun, op stap met mijn 8-jarige maatje, yoga bij de yogastudio, naar een concert van BLØF, een weekend naar Ameland om een ultra te lopen, lunchen in de stad. Dit alles was voor maart nog zo vanzelfsprekend, maar opeens word ik door corona gedwongen om terug te gaan naar de basis. Erg? Nee!
Kwark met muesli. Soms met een banaan of wat blauwe bessen. Op werkdagen is dit standaard mijn ontbijt. Hoe zeer ik ook mijn best doe om hier wat afwisseling in te brengen; weinig resultaat tot dusver. In dit Corona-tijdperk vind ik gezond en gevarieerd eten nog belangrijker dan voorheen. Geen tijd en te veel moeite waren voor mij twee ‘smoezen’ die me weerhielden van het maken van een ander ontbijt.
Je hebt ze in alle soorten en maten: trailers. De een noemt een incidentele training van de loopgroep in het bos al een 'trailrun', terwijl een andere trailer minimaal 200 hoogtemeters in zijn training wil hebben verwerkt. Tot welke categorie reken ik mezelf eigenlijk? Sinds ik terug ben van anderhalve week trailen in Puy Saint Vincent (bergen!) speelt de vraag vaak door mijn hoofd. Wat versta ik onder trailen? En belangrijker nog... waaruit haal ik mijn voldoening?
Wekelijks hebben wij van de biologisch-dynamische boerderij De Horsterhof uit Duiven een groentepakket. We eten wat groente betreft dus echt lokaal én met de seizoenen! Een groot voordeel is dat je groente eet die je anders nooit zou kopen, zoals koolrabi, raapsteel en knolselderij.
Op Ameland maakte ik twee jaar geleden kennis met trailrunning. Op dit mooie eiland – dat ook nog eens mijn favoriete plekje van Nederland is – liep ik toen mijn eerste ‘echte’ trailwedstrijd: de Vuurtorentrail. Op welke plek kan ik beter mijn ultrarundebuut maken dan daar? Juist! En dus stond ik 17 maart met gezonde spanning aan de start van de 60 kilometer.
